de laatste pulpo in SdC...

SdC, 20-10-’14, 22.00 horas


Alles geregeld, de fiets staat klaar voor de reis met Soetens terug naar Langenboom, de vlucht naar Barcelona is geregeld, en wij zijn er ook klaar voor/mee… vandaag wat door SdC gelopen en gefietst… Josine heeft bij El corte Ingles haar koffertje op de kop getikt… morgen dus met 2 koffers handbagage.. de fietskoffer met mijn spullen en het nieuwe koffertjes van Josine… Tijdens al dat geregel nog een stelletje uit Goor ontmoet, hadden hun ‘Santos’ fietsen ook hier in de kelder staan… zij waren vanuit Nederland naar SdC gefietst in 8 weken, hadden de tijd in Frankrijk geweldig gevonden, vanuit Burgos echter alleen maar regen, regen en nog een regen… daar waren ze niet zo content over… Ook op het door hun ervaren verschijnsel dat vanaf St. Jean Pied de Port er een file camino-gangers lopers is… vlgs hen is het echt file lopen en zij snapten er dan ook niets van dat de camino Frances de bedoeling zou kunnen hebben dat je dan tot jezelf terug zou kunnen keren… niet te geloven vlgs. hen hoeveel mensen er niet die Camino lopen… vlgs. hen ook 1000-den Japanners, die dan niet met rugzak lopen… hij zei letterlijk ze hebben allemaal zo’n klein rugzakje met een ½ banaan erin en een grote foto camera voor op de buik, waar die niet allemaal fotoos van maken, niet te geloven… hun koffers worden van de ene ‘alberque’ naar de volgende gebracht.. dus die Koreanen die Josine in de kerk gezien had, waren wrsch. Japanners…. Dat jonge stel, vooraan 30-tig schat ik, hadden hun bar/cafe/restaurant in Goor verkocht en hadden dus als overgang weer naar het normale leven deze fietstocht ingepland hetgeen hun zo te horen aardig gelukt was.. regelmaat weer, overdag werken (fietsen) en ‘s nachts slapen.. heel anders als het leven tijdens hun drukke leven voorheen… zijn voornemens nu weer iets in het Zeelandse te gaan opzetten, voorlopig daar even voor een baas werken en dan zien wat de toekomst brengen zal….
Toen we vanavond weer in hetzelfde restaurant als gisteren buiten op een terrasje zaten te genieten van de witte wijn en de tapas, zagen we weer de nodige caminogangers langskomen, je kunt duidelijk zien wie er gefietst heeft en wie gelopen (caminoFrans).. schitterend om te zien en te horen waar die mensen het allemaal over hebben… Het tafeltje naast ons werd bezet door 2 dames en 1 heer die elkaar dus tijdens de camino (de ruta de la Plata) ontmoet hadden en wat die allemaal niet meegemaakt hadden… niet te geloven hele relaties werden er tijdens die tocht opgebouwd en weer afgebroken… die uit Ottawa was lerares en had ook een blog waarop haar leerlingen konden reageren… of die leerlingen wijzer worden van de ervaringen van die lerares is voor mij nog steeds de vraag, maar Allah, wie ben ik.. maar dat ze helemaal vol zat van het Camino lopen was mij ook wel duidelijk… blijkbaar wordt iedereen, ook ik, een beetje hypomaan van zo’n trip… en daar is niets mis mee, da’s zelfs lekker…. daarom doe ik/je het ook iedere keer weer...blijkbaar een soort verslaving dus