Op bezoek bij....

Almada, 11-10-’14, 20.30 uur


Vanochtend even over 7 wakker !! vannacht wel een keer wakker geweest en omdat ik dacht dat het buiten regende en waar de was hing te drogen…. bleek dus het geluid van de airco te zijn, en weer even gaan pitten…
Op ons gemak opgestaan en alles weer gepakt en gezakt… dachten nog even te ontbijten in het restaurant maar er was nog niemand wakker ook niet in de receptie, dus de sleutels maar in de brievenbus gedeponeerd en om 9.10 in het zadel en op weg naar Erik Jan van de Wiel, niet zoals dat jongste broertje van me denkt om de spaken in het achter-Wiel te tellen, maar gewoon omdat hij ons altijd op onze Spaanse tochten met raad en daad bijstaat als we in de problemen zitten…ik hoef hem dan maar te bellen en het wordt geregeld... hij woont al -tig jaren in Portugal en ik had hem beloofd hem een keer te komen opzoeken, vandaar dus even langs EJ; toevallig was zijn jongste zoontje jarig, werd 5 en was ook zijn tante uit Nederland op bezoek, tante Carla die ik ook nog kende van de tijd dat haar ouders nog leefden en die in mijn patiëntenbestand zaten.
Eerst dus die landtong op, ‘Peninsula de Tróia’, waarvan ene zekere Johan Vermeulen dacht dat het een doodlopende weg was; hij heeft een keer met zijn camper en zijn lief ook hier rondgetoerd en heeft dus een hele omweg gemaakt om naar Lissabon te komen.. zo zie je maar weer dat het gezegde van mijn vriend Gerard “werk voorbereiden kost tijd, niet voorbereiden méér..” weer hout snijdt!! Voordeel van zo’n landtong is dat het maar een weg heeft… dit vertrek was dus een makkie, geen gezoek… Voordat we die landtong opgingen reden we langs een langgerekt stuk groen land links , net achter de duinen, vlgs. ons rijstvelden en langs die weg stikte het van de ooievaarsnesten, bijna allemaal leeg, net zoals gisteren maar dan veel en veel meer; opeens zagen we de bewoners ervan in die rijstvelden staan, ik heb nog nooit zo veel ooievaars bij elkaar gezien, een dikke 1000!! allemaal bezig met hun ontbijtje. Op het plaatsnamenbord van Comporta stond ook een ooievaar afgebeeld, een ooievaarsdorp dus.. of die ooievaars hier overwinteren is een vraag aan de ornitholoog onder ons..
Even daarna: links de atlantisch oceaan en rechts de brede Rio Sado, zo te zien een vogel- en fauna paradijs..
Na zo’n 20 km opeens rechts af de aanduiding van de ferry naar Setubal (uitspraak sTOEbal) dus we rechts af en de ferry lag op ons te wachten… en vertrok meteen met nog 3 auto’s en enkele ‘einzelgangers’ en dat voor 6 Euro’s; omrijden zoals diejen Johan… véél méér tijd en dus ook véél duurder… enkele fotoos op weg naar sTOEbal vanaf de ferry geschoten en weer aan land gegaan… Nog geen ontbijtje gehad… van zee af hadden we al een soort kerk gezien, bleek echter van een klooster te zijn en alleen tussen 15.00 en 17.00 ‘s middags zat er één van de (waarschijnlijk ook hier)nog maar enkele aanwezige kloosterlingen achter de voordeur..; nu dus gesloten, genne stempel voor onze 'credential' te krijgen. Deze kerk schijnt nog enkele kostbaarheden te bezitten die ondanks een 4 tal aardbevingen in de 18 en 19 eeuw bewaard zijn gebleven, de kerk zelf werd iedere keer weer herbouwd.. de laatste aardbeving nu al weer dik 100 jaar geleden….
Op een terrasje koffie van de ene zaak en de broodjes van de buurvrouw genuttigd (geen pudding ertussen nu); daarna wat rondgefietst in sTOEbal, de VVV bezocht die geen stempel voor onze ‘credential’ (onze pelgrimpas) had, maar er iets in plakte om te bewijzen dat we hier ook waren..; toen we aan de juffrouw van het bureau toerisme vroegen hoe we in Azeitao (woonplaats van EJ van W.) kwamen, wees zij ons op een ‘toeristische’ route, weliswaar om, maar véél en véél mooier… dan de weliswaar kortere, minder ‘zware’ tocht via de N-10… wij dus (mn. ik) kozen (want Josine moet dan achter me aan) de véél en véél mooiere… ; we hadden immers tijd genoeg… Een werkelijk schitterende tocht, hellinkje op en weer af naar zee niveau, wel zo’n keer of -tig…; op een gegeven moment zei Josine nog, wat bezielt die EJ om hier ‘in the middle op nowhere’ te gaan wonen….. Opeens van de kust af landinwaarts, de Sierra de Arrábida in/op… EJ had al gezegd dat die bergjes wel zo’n 400 meter hoog waren en dan te beginnen van 0 (zee niveau dus) over korte afstand houdt dan een fors stijgingspercentage in... pomperompom… met onze flyer moest dat geen punt zijn… vergissing!!!, de laatste 100 m. lopend… puffend, heerlijk zwetend kwamen we boven, stijgingspercentage niet berekend maar op sommige stukken en met name de bochten meer dan 14%.. en als ik dat doe, dan fiets ik van links naar rechts breed over de weg met een gemiddelde snelheid van ‘pakhembeet’ zo’n 6 km/uur, ik leg dan weliswaar meer km af maar dan is daardoor die helling minder steil… Probleem? .... Tegen-liggend verkeer en de achter-opzittende copiloot, de eerste heeft er wél begrip voor, de laatste minder.. Boven restte ons alleen nog een stuk afdaling en aangezien de Mio niet tot Josine’s beschikking is, kon ik daar snelheid maken…. bergaf gaat sowieso harder als bergop, maar ook de massa speelt daarbij een belangrijke rol,(½ m.v kwadraat, weet je nog?)...meer als 60km/uur heeeerlijk!!
Azeitao...Vila Nogueira of Azeitao Vila Fresco???
Josine riep nog van achteren “zullen we even stoppen/bellen” dat deed ze al in Aldeia de Irmaos, net voor een lekkere afdaling, maar ik dacht wederom het beter te weten en reed dus vlgs. Josine ‘als een kip zonder kop’ door… even later zag ‘t er toch anders uit als ik dacht… dus toch maar even bellen en deze ‘haan’ moest weer bakzeil halen en terug, die helling dus weer op…. Voordeel hiervan was alleen dat ik nu op de 'terugweg' het wijnhuis van de Fonseca wijnen nu wel op de gevoelige plaat heb kunnen vastleggen, iets wat ik door de snelheid op de heenweg niet had kunnen doen… en zoals vriend Gerard wel eens zei als we verkeerd reden… “vanmorgen was ik hier nog nooit geweest en nu al voor de 2-de keer’!! Toen we dus de juiste afslag namen, de rua Sao Marcos in, stond EJ al te zwaaien en werden we hartelijk ontvangen… door zijn hele gezin, zijn vrouw Anna, zijn zonen Bernardo, Vasco en de jarige job Ruben...ook zijn zus Carla en haar partner Alex, een vrolijke Fries..; ‘t was erg gezellig, klikte meteen weer…en ook diejen Fries deed een duit in het bekende zakje... we ‘moesten’ mee aan tafel… een volle dis, met heerlijk Portugees door Anna bereid eten… onder het genot van een wit wijntje (de resterende afstand straks was nog maar zo’n kleine 40 km vlgs. Bernardo…).. dat moest kunne...
‘n hotel in Lissabon even boeken, dit lukte mij (en EJ, hij spreekt immers vloeiend Portugees) niet, alles ‘vol’, dus maar een hotel in Almada geboekt voor een 'one night stand' en dan morgen van daaruit naar Lissabon.. zo gezegd, zo gedaan…
Mijn Mio… ??? EJ wist een grote ‘decathlon’ langs de weg, de N10, naar Almada, te liggen en zou wel even met mij daarheen gaan… omdat het laat werd, besloten we daar gezamelijk daarheen te rijden, wij oppetandem en hij, zijn 2 zonen, Carla&Alex in de auto zou wel voor ons gaan rijden… zo gezegd zo gedaan, hij dus op de N10 op de vluchtstrook (‘ons fietspad’) met alarmlichten aan, voor ons, zo’n km of 7… Daar aangekomen doorverwezen naar een JumboBox die meer electronica had als de Decatholon (geen verkooppunt Mio)... daar probeerde ik mbv EJ iemand duidelijk te maken wat ik nodig had… die snapte er niets van en zei dat dat kabeltje wat ik in Portimao gekocht had, diejen Mio moest kunnen opladen en demonstreerde het mij én inderdaad het lampje van mijn Mio ging branden… pomperompom…. dat deed hij eerst niet!! dat weet ik ‘bijna’ zeker… Straks dus maar even proberen… (nu op de kamer 714 van het door EJ gereserveerde hotel in Almada, laad hij inderdaad op). Bij die Decathlon dus weer afscheid genomen en op de fiets naar Almada zo’n 20 km verder, bij beginnende duisternis en regen… langs een heel drukke weg… maar vlak en bergafwaarts ging het lekker… alleen weer ‘die kip zonder kop’ , reed maar door en door en toen we op een gegeven moment aan een ‘local’ de weg vroegen… juist ja, moest die haan weer iets terug…
Lisboa Almada Hotel, 7-verdieping kamer 714 met een mooi uitzicht, ook op een soort Christus figuur die hoog oprijst, toen ik EJ belde en hem van onze behouden vaart vertelde, zei hij mij dat dat beeld van dat Christus figuur ooit een keer cadeau gegeven was door Brazilië… en dat je daar op kon klimmen en van boven af mooie fotoos van Lissabon kon maken.....iets voor morgen dus.
Na de douche nog even buiten rond gekeken en in een restaurant nog een kleinigheid gegeten en gedronken… ik had Choquinhos A Lagareiri, rara wat is dat? (foto)
Nu dus dit verslag afmakend en tussentijds de fotoos uit Canada aan ‘t bekijken, tot onze verbazing is tante Maureen ook daar ten tonele verschenen… mooie foto, publiceren waard vind ik, dus….