eerste ervaring met de zelf ingestelde Mio

Verslag dag 1 van de camino portugues..

08-10-'14: 4.00 uur, Josine wekt me met de vraag hoe laat ik wil opstaan, de wekkerlamp brandt al een tijdje en de muziek (radio 4) begint net te spelen, 4.00 uur zeg ik dus.. en we staan op.. en pakken alles in.... klokslag half 5 rijdt onze taxi het erf op, vriend Gerard meldt zich.. we pakken de 2 accu's met de nodige lagen noppenfolie in en er boven op maak ik de helm vast, in de hoop dat die dan ook een stootje kan opvangen, daarna doe ik die beide accu's in de fietstas en doe deze in zo'n grote plastic bag, tesamen met 't voortasje van de fiets en maak deze dicht... de handbagage bestaat uit een fietstas (met Josine's spullen) en het koffertje dat op de bagagedrager past (met mijn spullen); na een kop koffie vertrekken we richting E'hoven.. 5.30 op vliegveld en na een kiss & ride stop, stonden we klaar om in te checken, altijd weer een onderneming met die tandem... en jawel hoor... bij het inchecken vroeg ik aan die baliemedewerkster waar ik die tandem kwijt kon, zij wees me de weg en ik dus daarheen om de fiets van de nodige noppenfolie te voorzien, daar aangekomen, pak ik die fiets dus in,... komt Josine op hoge poten (zonder hakken) aangesneld dat ik nog terug moet komen, er moet nog een label op die fiets... dus met die ingepakte fiets weer terug met de nodige moeite... enfin al doende leert men... ik had er de buik al bijna vol van en dat merkte ik ook aan mijn sluitspier, hoge nood... dus de fiets op de standaard en even de buikspanning op het toilet gaan ontladen, net op tijd.... Terugkomend van dit uitvluchtje, staat Josine nog steeds op hoge poten, en deelt me vriendelijk mede weer achteraan in de rij te moeten zijn gaan staan omdat ik opeens weg was. De banden spanning moest er eerst ook nog uit, hè hè net mijn eigen ontlucht en dan nu nog die banden, maar tja ut moest anders plakte die medewerkster geen label op de tandem... en weer in die rij wachtenden… een oudere dame vertelt mij terloops ooit een kinderwagen met luchtbanden meegenomen te hebben in het ruim en die banden bleken bij aankomst op de plaats van bestemming 'geploft' te zijn, sta je daar met 4 kapotte banden.. dus toch maar even die banden 'écht' leeg laten lopen en niet alleen pffft gezegd.. Op het monitor schermpje boven de balie verschijnt de melding 'Faro nog 59 minuten' en nog 3 wachtenden voor ons.... pompompomperom... Daarna de vraag of de bagage bag mét die accu's bij de fiets of meteen mee het ruim in moest... zij dus even bellen en wat bleek? hij moest met de fiets mee.... label op de fiets, plakkertje op de 'bag'... net voor de het detectie poortje moesten we de tandem overhandigen aan een transavia medewerker, tesamen met die bag (zonder label, maar met plakkertje), we namen dus daar afscheid van die tandem. Toen, net voor die detectie poortjes, kwamen wij een volgende transavia medewerkster tegen met plastic zakjes waarin we de tandpasta, flesjes etc. moesten doen... shit de toilet tas in mijn en Josine' s handbagage.... dus eruit en de tandpasta (van mij) in dat plastic zakje, Josine, inmiddels weer op haar platte schoenen, had meer in haar toilettas... meer dan in dat éne plastic tasje paste.. gelukkig had ik dus nog plek over... maar niet voor alles... een 200 ml flaconnetje van Josine's gezichtslotion moest achterblijven in die al overvolle container.. extra kosten dus even verder op bij de ‘geurtjes’ afdeling taxfree zoals dat heet.
Detectie poortje: voor de eerste keer gaf ik alarm... waarop de controleur vroeg of ik een nieuwe heup/knie had... neen dus, moest meer ff aan dat echtpaar in L'boom denken.. die komen dat nu voortaan dus ook tegen met al dat ijzerwerk in hun lijf... alhoewel, die gaan vanaf nu toch met de camper en motor met zijspan op vakantie, die hoeven niet meer door zo'n detectie poortje het vliegtuig in.. Weet dus nu ook wat fouilleren inhoudt op zich geen onaardig gevoel… Josine geeft altijd alarm, dat is niets nieuws... die weet dan wat haar te wachten staat..
7.00 uur: cappuccino en croissantje... en even uitgepuft van deze weer opgedane ervaring... 7.30 boarding, 7.45 iedereen zit in het vliegtuig... Een vriendelijk stewardess lacht me toe en vraagt hoe het met me gaat!! blijkt dat mej. van Elen te zijn uut St. Hubert, was dus tot 01-05-'14 een van mijn patiënten, ik had haar niet herkend zij mij dus wel!! blijk dus nogal wat indruk op haar gemaakt te hebben. 8.10 uur melding kapitein van het schip: 20 minuten vertraging omdat er een bagagestuk te veel is in het ruim en men niet weet van wie die is en wat erin zit.... pompomperom.... Josine kijkt me aan en zegt " 't zal toch niet onze 'bag' zijn hè?" .... Even onderling overleg ..... en ik zeg tegen haar: "meld dat even aan de stewardess", zij naar voren en krijgt die kapitein te spreken... en jawel hoor!! 't is onze 'bag' met helmen, accu's en fietstasje... Even later dus alle lampen op groen en we konden vertrekken.
Na een voorspoedige vlucht zonder al te veel ‘zakken’ landing in Faro, Portugal.. meteen merk ik dat het hier een stuk warmer is… 23 graden binnen al… fiets opgetuigd, trappers er week aan, stuur e.d. weer in de anatomische stand gezet en ons beiden in de fiets kleding gehesen… en de banden spanning handmatig even op peil gebracht.. Naar buiten… daar ook lekker warm, grotendeels onbewolkt…. en daar een tankstation… de banden weer even wat bijgepompt.. en waar moeten we nu heen… Mijn via strava.com voorbereide route in mijn Mio zou wel eens even aangeven hoe we moesten rijden… neen dus, hij, die Mio was nog steeds in Langenboom, en gaf aan dat hij te ver van de route zat… dus maar even op het gevoel gereden…. nou dat hebben we geweten, ondanks het vragen aan een PTT medewerker reden we zo’n 20-30 km voor nop…. ; ff een stop en wat gegeten… intussen nam ik die Mio even onder handen.. en sprak hem even vermanend toe… eindelijk hij snapte het, hij was in Portugal… en we kwamen op de door mij m.b.v. Thei Hei en Fransje van Kempen uitgestippelde route… werkelijk een mooie route (zie de fotoos morgen maar, want het is laat geworden); dit deel van Portugal is niet ‘armmoedig’ , het ene golfbaantje naast het andere, en de ‘huisjes’ mogen er hier ook wel zijn… Ik snap er niets van dat het enkele jaren geleden zo ‘slecht’ ging met Portugal…
Op die uitgestippelde route is onze hoge snelheid ons enige probleem …. als we een rotonde naderen doet die Mio er iets langer over dan 1 rondje op die rotonde om uit te vinden welke afslag we moeten nemen, zodat we soms wel eens 2 rondjes rijden voordat die Mio ons ingehaald heeft… Eind goed, al goed, tegen 19.30 local time, in het door mij vooraf al besproken onderkomen… even een ½ litertje (geen Heineken) naar binnen gewerkt, helaas voor Josine geen Radler hier… en lekker gedouched en op een terrasje gedineerd… Tjeetje wat zijn er nog veel Engelsen, Belgen en Hollanders op vakantie… bijna allemaal van onze leeftijd of nog met kinderen die niet naar school hoeven.. Hier lopen geen ‘golfers’ tussen, die zaten wel in het vliegtuig met hun te grote bagage, wel zo’n stuk of 20 van die grote zakken… zaten ook in dat vliegtuig...